Τα δύο φύλα, η μύηση και ο έρωτας (α' μέρος)

«Εκείνο που είναι αθάνατο μέσα του αντικρύζει

εκείνο που είναι αθάνατο μέσα της, και οι Θεοί

κατεβαίνουν για να σμίξουν μαζί τους».

Carpenter

Το πρώτο βήμα είναι «εσύ θα γίνεις εγώ, κι εγώ θα μείνω εγώ…»

Το δεύτερο βήμα είναι «εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ»

Το τελευταίο βήμα είναι «εγώ είμαι εσύ». Η πολλαπλότητα επέστρεψε στην μονάδα!

Η ερωτική λειτουργία είναι η μεγαλύτερη μεταφυσική λειτουργία που συμβαίνει μπροστά μας καθημερινά και χειροπιαστά, αλλά την οποία ο υλιστικός τρόπος ζωής μας από την μιά, και η συνήθεια από την άλλη, την έχουν καταδικάσει να την βλέπουμε ως κάτι απλά φυσικό και υλικό.

Με όρους Μεγάλου Εργου και Αλχημείας, ο άνθρωπος-άνδρας και ο άνθρωπος-γυναίκα οφείλουν πρώτα να προετοιμάσουν την δική τους υπόσταση, που θα είναι η πρώτη ύλη του ζητούμενου έργου και μετά να προχωρήσουν στην ένωσή τους, που θα είναι ένα πραγματικά Μεγάλο Εργο. Και το Μεγάλο Εργο είναι η επιστροφή στην Μονάδα!

Οταν το ένα φύλο αφήνεται να απορροφηθεί από το άλλο, δυστυχώς επαληθεύεται και για τα δύο η «πτώση». «Τα πάντα είναι διπλά» διδάσκει ο Ερμητισμός. Η εκδήλωση επιτυγχάνεται με τις δύο πολικότητες: την αρσενική και την θηλυκή αρχή.

Και θα αναρωτηθεί κάποιος: Εφόσον η διαίρεση σε δύο φύλα ήταν αποτέλεσμα της πτώσης, η απορρόφηση του ενός από το άλλο, δεν θα ήταν μία πράξη επανόδου στην πρό της πτώσης κατάσταση?

Δυστυχώς ή ευτυχώς όχι, διότι το κάθε φύλο, ακριβώς προκειμένου να λειτουργήσει προς την αποκατάσταση, πρέπει να αναπτύσσεται σε ολόκληρη την λειτουργία του. Με τα δικά του χαρακτηριστικά σε πλήρη μορφή. Να μην τείνει να σφετερισθεί την λειτουργία του άλλου, να το ισοπεδώνει και να το μειώνει. Αυτό παράγει όχι άνδρες ούτε γυναίκες αλλά υβριδικά όντα, όπως είναι έκδηλο στην εποχή μας. Στον μύθο της «πτώσης» υποκρύπτεται η έννοια του διαχωρισμού των φύλων. Ο άνδρας οφείλει να λειτουργεί ανδρικά και η γυναίκα θηλυκά. Τότε και μόνον τότε, αναπτύσσοντας τα δικά τους χαρακτηριστικά, με μέτρο, χωρίς υπερβολές και σύμφωνα με τις μυητικές αρχές, τότε θα μπορέσουν τα δύο φύλα να επανενωθούν σε ένα υψηλότερο σημείο.

Όταν ο Οσιρις δολοφονήθηκε από τον Σεθ, η Ισις βρήκε 13 από τα 14 τεμάχιά του. Έλειπε το 14^ο που ήταν ο φαλλός. Ο φαλλός συμβολίζει την πνευματική ρώμη της ανθρωπότητας. Την ρώμη που χάθηκε εξ’αιτίας της πτώσης του ανθρώπινου όντος, πτώση που έφερε, μεταξύ άλλων, και τον διαχωρισμό στα δύο φύλα.

Το ανθρώπινο ον στην προσπάθειά του να επιβιώσει με βέβηλους όρους, το πράττει δυστυχώς προκαλώντας την ταύτιση ή την απορρόφηση του ενός φύλου με το άλλο. Η  συνταύτιση αυτή είναι αποτέλεσμα της προοδευτικής πτώσης, η οποία δια μέσου των Εποχών τονίζεται όλο και περισσότερο, μέχρι το σημείο των καιρών μας στους οποίους ο άνθρωπος-άνδρας είναι όλο και πιο πολύ θηλυκοποιημένος. Σε συνέχεια και απάντηση αυτού του γεγονότος, ο άνθρωπος-γυναίκα τείνει να αναλάβει, χωρίς βέβαια να το κατορθώνει, ακόμη και τις λειτουργίες του ανθρώπου-άνδρα. Και έτσι η πτώση εγκλωβίζεται μέσα στο ίδιο της το λάθος, κλωνοποιεί τον εαυτόν της, και δημιουργεί νέα δεδομένα, και νέα συνταύτιση, με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Για τους μυημένους δεν είναι απρόβλεπτα. Η εποχή του χρυσού χάθηκε, και σήμερα, αφού περάσαμε από εκείνην του αργύρου και του χαλκού, είμαστε στην εποχή του σιδήρου.

Η Γένεση αναφέρει (Α, 27): «κατ’εικόνα αυτού εποίησεν αυτόν’ άρρεν και θήλυ εποίησεν αυτούς». Οφείλουμε, κάθε προσέγγιση που θα κάνουμε στο θέμα, να την κάνουμε ξεκινώντας από αυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός. Αρα, ο άνθρωπος-άνδρας και ο άνθρωπος-γυναίκα δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα και διαχωρίσθηκαν μετά. Είναι πλέον προφανές ότι κατά την στιγμή του διαχωρισμού, η αυθεντική ισορροπία της ενότητας του Αδάμ-Κάδμον κλονίσθηκε, το Ενα έγινε Δύο. Η ενότητα δεν ήταν πλέον ίδια, το καθένα από τα δύο μέρη ένοιωσε την έλλειψη αυτού που ήταν το άλλο, προκαλώντας μία αμοιβαία έλλειψη και μία αμοιβαία έλξη. Το ένα έγινε δύο. Η παγκόσμια ενότητα διασπάσθηκε, και από τότε το ανθρώπινο ον αγωνίζεται για την επανενσωμάτωσή του στην πηγή του και την επαναπροσέγγιση της πολυπόθητης ενότητας. Τα δύο δημιουργημένα όντα, είχαν μεν διαφορετική μορφή, είχαν όμως και διαφορετικές λειτουργίες που τους ακολούθησαν στην διάσπαση. 

To «ούς ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω» είναι ακριβώς η επιδίωξη της επαναφοράς από την δυάδα στην μονάδα, και όχι κάποια απαγόρευση χωρισμού δύο ανθρώπων που δεν ταίριαξαν, και που εάν έμεναν μαζί θα καταστρέφονταν και οι δύο.

Η Εύα, δηλαδή ο άνθρωπος-γυναίκα, ή αλλιώς το θηλυκό μέρος της ύπαρξης, έφαγε από τον καρπό του δένδρου, αλλά τίποτε δεν συνέβη. Δεν θα μπορούσε να συμβεί αφού ο άνθρωπος-γυναίκα δεν είναι φορέας της δράσης. Προκειμένου να ολοκληρωθεί η πράξη, έδωσε τον καρπό στον άνθρωπο-άνδρα, δηλαδή το αρσενικό μέρος της ύπαρξης, το οποίο με την δική του δράση προκάλεσε την πτώση. Και οι δύο αποδείχθηκαν ανεπαρκείς στην διαχείρηση της ελευθερίας βούλησης που είχαν αποκτήσει.

Η λανθασμένη χρήση της ελευθερίας βούλησης, είχε για την ανθρωπότητα ολέθρια αποτελέσματα, τα οποία ο άνθρωπος πληρώνει ακόμη και σήμερα. Και το χειρότερο είναι ότι για την αποκατάσταση του λάθους, χρησιμοποιείται μία διαστρεβλωμένη θεώρηση της ίδιας της ελευθερίας βούλησης της οποίας οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν το βαθύ εσωτερικό της νόημα.

Μέσα του, στην περιοχή του atman, το ανθρώπινο Ον είναι Ανδρόγυνο, και άνδρας και Γυναίκα. Κάθε όν έχει δύο κέντρα μέσα του, ένα αρσενικό το pingala και ένα θηλυκό το ida. Σχηματίζουν μέσα μας τους δύο όφεις του κηρυκείου του Ερμή. Είναι ο οδηγός μας για την κίνηση εντός της Στοάς μας, διότι η Στοά μας είναι αναπαράσταση του ανθρώπινου σώματος.

Ας μην ξεχνάμε ότι στο πρώτο εμβρυακό στάδιο κυριαρχεί ο ερμαφροδιτισμός, η δισεξουαλικότητα. Αργότερα ξεχωρίζει το φύλο, αφού κάποιες ιδιότητες του ενός φύλου αυξάνονται και άλλες του άλλου φύλου μειώνονται.

Η σεξουαλική έλξη είναι ουσιαστικά μία κατάσταση κατά την οποία ένας δεδομένος βαθμός αρρενωπότητας βρίσκει το αντίστοιχό του σε ίδιο βαθμό θηλυκότητας. Αυτό που ο Πλάτων περιέγραψε ως αναζήτηση του άλλου μας μισού, χρησιμοποιώντας την έννοια του «Ξυμβόλου». Ξύμβολο ήταν το αντικείμενο το οποίο για να ολοκληρωθεί έπρεπε να βρεθεί και να ταιριάξει ένα άλλο παρόμοιο σε αντίστροφη μορφή. Και επειδή κάθε όν έχει και τα δύο φύλα μέσα του ισχύει το ότι για να ταιριάξει ένας άνδρας με μία γυναίκα, θα πρέπει εάν αθροίσουμε τα αρσενικά και τα θηλυκά μέρη και των δύο να έχουμε ως άθροισμα τον απόλυτο άνδρα και την απόλυτη γυναίκα. Ο Πλάτων υποστήριξε ότι υπήρχε ένα είδος ανθρώπων που ενσωμάτωνε τα ανδρικά και γυναικεία χαρακτηριστικά, και σαν ανδρόγυνο Ον ήταν εξαιρετικά ισχυρό και γενναίο. Από αυτό το είδος εξέπεσε ο άνθρωπος στα δύο φύλα. Από τότε το κάθε φύλο αναζητά το έτερόν του ήμισυ σε ανάμνηση εκείνης της εποχής.

Το πρώτο που έγινε στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν να κυριαρχήσει σε όλες τις λειτουργίες το ανδρικό φύλο, με λάθος όμως τρόπο, αποκλείοντας από κάθε δραστηριότητα την γυναίκα. Όταν έφτασε η στιγμή που η γυναίκα ανέκτησε και πάλι τα δικαιώματά της, συμψήφισε το προηγούμενο λάθος με άλλο ένα δικό της, επιδιώκοντας και επιτυγχάνοντας δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό την υιοθέτηση ανδρικών  χαρακτηριστικών και συμπεριφοράς, θεωρώντας έτσι ότι επανακατακτά το χαμένο έδαφος. Αντί να διεκδικήσει τα πραγματικά δικά της δικαιώματα, την γυναικεία συμπεριφορά, διεκδίκησε και πήρε τα ανδρικά δικαιώματα. Αντικατέστησε την ισότητα με την ομοιότητα, και το χειρότερο, θεώρησε ότι έτσι πέτυχε. Οι μυητικοί οργανισμοί δεν γλύτωσαν από αυτήν την διαδικασία. Η γυναίκα αντί να λειτουργήσει κάτω από μία μύηση που θα ανεδείκνυε τα δικά της χαρακτηριστικά και θα την οδηγούσε στο κατώφλι της ουσιαστικής αναζήτησης του φωτός, αναζήτησε και πέτυχε την συμμετοχή της στην ανδρική μυητική διαδικασία. Τα συνθήματα κυριάρχησαν των επιχειρημάτων. Αντί να κατακτήσουν την θηλυκή μύηση, συμμετείχαν απλά στην ανδρική, αφού έτσι ικανοποιήθηκε το θυμικό μέρος. Λειτούργησαν συμψηφιστικά, σχεδόν εκδικητικά, και όλο αυτό βαπτίσθηκε ισότητα. Η γυναίκα υποτάχθηκε για άλλη μία φορά στην παγίδα, και αντί να αναδείξει την δική της αξία, κέρδισε την συμμετοχή της στην ανδρική, και το ονόμασε ισότητα. Μικτά Τάγματα γεννήθηκαν με σύνθημα το «ό,τι κάνει ο άνδρας, τώρα θα το κάνει και η γυναίκα». Γυναικεία Τάγματα γεννήθηκαν μεν αλλά χρησιμοποίησαν ανδρικά Τυπικά, με σύνθημα το ότι «η Γυναίκα δικαιούται ό,τι και ο άνδρας». Το σύνθημα είναι κάτι εύκολο στην κατανόηση, εύκολη η υιοθεσία του, εύκολη η πραγματοποίησή του, αλλά αλίμονο, ο Θεός της παγίδας θα γελά με τα κατορθώματά του! Τα επιχειρήματα μπήκαν στην άκρη. Τα επιχειρήματα απαιτούν περισσότερο χρόνο για να κατανοηθούν, και το σύστημα βιαζόταν...

«Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, η γυναικεία μύηση χάθηκε και όλες οι απόπειρες που έγιναν τους δύο τελευταίους αιώνες για την ανασύστασή της, φέρνοντας γυναίκες μέσα στις Στοές, έγιναν χωρίς προηγουμένως να έχουν εξετασθεί προσεκτικά όλες οι εμπλοκές που το πρόβλημα θα παρουσίαζε. Ο Αδάμ και η Εύα, «έπεσαν» μαζί, και μαζί οφείλουν να επιστρέψουν στην πηγή τους. O δρόμος για την σωτηρία της ανθρωπότητας είναι η μύηση, με έναν τύπο μύησης για τον Αδάμ και έναν άλλον για την Εύα, σε αρμονία με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά τους».

Αυτά αναφέρει στο βιβλίο του «Η Γυναικεία μύηση στον Ελευθεροτεκτονισμό» ο Sebastiano Caracciolo.

Όλοι θυμόμαστε τον μύθο του Νάρκισσου, ο οποίος, καθρεφτίστηκε στο ύδωρ, είδε την εικόνα του ως ένας άλλος εαυτός, την ερωτεύθηκε, θέλησε να την εξουσιάσει και έπεσε στο νερό, παγιδευμένος. Ο Νάρκισσος είναι ο Αδάμ, η εικόνα του στο νερό είναι η Εύα.

Αλήθεια, εάν η ιστορία είχε λειτουργήσει διαφορετικά και ο άνδρας είχε μείνει καταπιεσμένος από το γυναικείο φύλο για χρόνια, πώς θα μας φαινόταν να υιοθετεί την θηλυκή συμπεριφορά για χάρη της επιδιωκόμενης ισότητάς του με την γυναίκα δυνάστη? Ο Τεκτονισμός ονομάζεται Βασιλική Τέχνη. Ονομάζεται Βασιλική διότι ο Τέκτων οφείλει να βρεί τον Βασιλέα μέσα του, ο οποίος θα κυβερνήσει τις επιλογές του, τις παρορμήσεις του, την σκέψη του και τις επιλογές του. Εται ο άνδρας μυείται καθιστάμενος Βασιλέας του εαυτού του, της υπόστασής του και των επιλογών του. Αντίστοιχα οφείλει το ίδιο να κάνει και η Γυναίκα. Να βρεί την Βασίλισσα μέσα της που θα κυβερνήσει τις δικές της επιλογές και όχι τον Βασιλέα που θα κυβερνούσε τις επιλογές ενός άνδρα. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτή η μυητική διαδικασία, θα πρέπει το κάθε φύλο να ακολουθήσει μία μυητική διαδικασία που να ανταποκρίνεται στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε φύλου. Και επειδή ο Τεκτονισμός φτιάχτηκε ιστορικά από άνδρες και με ανδρικά Τυπικά, η γυναίκα δεν θα μπορούσε ποτέ μέσα σε ανδρικές στοές ή σε γυναικείες που χρησιμοποιούν όμως ανδρικά Τυπικά, να αναπτύξει την δική της Βασιλική Τέχνη. Απαιτείται ξεχωριστός Γυναικείος Τύπος με Γυναικεία Τυπικά. Στον Τύπο μας, εφαρμόζοντας αυστηρά μυητικές αρχές, οι Γυναικείες Στοές έχουν δικό τους σύστημα βαθμών και δικά τους Τυπικά.

Λέει ο Edy Minguzzi:

«Η γυναίκα, για να είναι γυναίκα, οφείλει να ενσαρκώνει όλο το σθένος του Αρχέτυπου: δεκτικότητα, πάθος, ευελιξία σαν νερό, φρούρηση των ρυθμών της ζωής όπως η Σελήνη, συντηρητής των δομών όπως η Γη, και θεματοφύλακας της Ισχύος, που στο ανθρώπινο επίπεδο μπορεί να ταυτοποιηθεί με τον ερωτικό μαγνητισμό, αυτόν που χυδαία ονομάζεται σαγήνη. Σε αυτό συνίσταται η ισχύς της γυναίκας.

Επανερχόμενοι στην ιστορία των δύο φύλων πρέπει να θυμηθούμε ότι η σεξουαλικότητα δεν γλύτωσε από αυτόν τον εκφυλισμό των ρόλων. Το σεξ θεωρήθηκε ως κατάλοιπο ζωώδους συμπεριφοράς. Όπως άλλωστε και ο ίδιος ο άνθρωπος θεωρήθηκε κατά καιρούς ως εξέλιξη του ζωϊκού βασιλείου. Πρέπει να πούμε ότι η θεωρία του Δαρβίνου είναι λάθος. Ο άνθρωπος δεν είναι εξέλιξη του πιθήκου. Ο πίθηκος είναι που προήλθε από εκφυλισμό του ανθρώπινου είδους. Έτσι και το σεξ δεν είναι κατάλοιπο ζωώδους συμπεριφοράς με σκοπό την αναπαραγωγή. Η ανθρώπινη σεξουαλικότητα δεν είναι προέκταση της ζωώδους σεξουαλικότητας, όπως βόλεψε τους κατά καιρούς κρατούντες να διαδίδουν, για να ελέγξουν την ανθρώπινη συμπεριφορά, και να την οδηγήσουν εκεί που εκείνοι θέλουν. Αντίθετα η σεξουαλικότητα των ζώων είναι έκπτωση και υποστροφή της θεϊκής σεξουαλικότητας του ανθρώπου. Είναι υποστροφή μιάς παρόρμησης που δεν έχει σχέση με την αναπαραγωγή.

Ουσιαστικά, σεξουαλική επιθυμία δεν υπάρχει στο ανθρώπινο είδος. Υπάρχει ψυχική επιθυμία επαφής, της οποίας προέκταση είναι η σωματική επιθυμία.

Και εδώ ξαναμπαίνει το αμείλικτο θέμα της ισότητας. Από την στιγμή που ισότητα υφίσταται μόνον στο βέβηλο επίπεδο ως ισότητα ευκαιριών, και από την στιγμή που ισότητα σε μυητικό επίπεδο είναι ανύπαρκτη, είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν και πρωτόγονα άτομα στα οποία το κύκλωμα ψυχικής επιθυμίας και σωματικής επαφής κλείνει πολύ γρήγορα. Δηλαδή με άλλα λόγια  υπάρχουν άτομα στα οποία η σεξουαλικότητα λειτουργεί με όρους που κινούνται στις παρυφές του ανθρώπινου και του ζωϊκού βασιλείου. Το όλο θέμα είναι εάν η ψυχή ενεργοποίησε τις αισθήσεις και πραγματοποιήθηκε η σωματική επαφή, ή το αντίστροφο. Από αυτό όλο εξαρτάται η ειδική συγκρότηση του ανθρώπου. Το αναπαραγωγικό μέρος της σεξουαλικής διαδικασίας ανήκει μόνον στο ζωϊκό βασίλειο. Στον άνθρωπο είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Ο Τριστάνος και η Ιόλδη στην Οπερα του Wagner, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα του Sheakspeer, δεν είναι ασφαλώς μόνον μία ιστορία αγάπης με σκοπό μόνον την αναπαραγωγή. Ο έρωτας στις υψηλότερες μορφές του είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την προέκτασή του στο σωματικό επίπεδο.

Θα πρέπει να θεωρούν πολύ ταπεινό είδος τον άνθρωπο εκείνοι που θεωρούν ότι το μόνο που κάνουν οι άνθρωποι όταν επιθυμούν σωματικά ο ένας τον άλλον, είναι ένα ταπεινό κίνητρο αναπαραγωγής ενός απογόνου, ή η διαιώνιση μιάς περιουσίας, ή η διαδοχή ενός ονόματος ή μιάς κάστας. Αλίμονο εάν η ανθρώπινη σεξουαλικότητα υποβιβασθεί στο επίπεδο ενός συμφεροντολογικού και εγωϊστικού υπολογισμού.

Ας λάβουμε υπόψη ότι κάποτε υπήρχαν ιέρειες του έρωτα, που δεν έχουν καμμία σχέση με την πορνεία στην οποία παραπέμπουν αυτοί οι όροι. Γυναίκες που όχι μόνον έχαιραν μεγάλης εκτίμησης στις τότε κοινωνίες του Περικλή του Φειδία του Σόλωνα και του Αλκιβιάδη. Οι Γκέϊσες της Ανατολής είναι σήμερα εκφυλισμένο κατάλοιπο ιερειών που εκπαιδεύονταν για χρόνια, όχι στην ερωτική τέχνη, αλλά στο πώς θα αναδείξουν και θα υποστηρίξουν τα προσόντα του μελλοντικού τους συζύγου για χάρη της δημιουργίας προς το καλό του συνόλου, και μέσα στα υποβοηθητικά αυτά καθήκοντα ήσαν και τα ερωτικά. Αυτό δε, δεν αποτελούσε σε καμμία περίπτωση κάτι το υποτιμητικό για την γυναίκα εκείνη, διότι ο άνδρας έχει ανέκαθεν απόλυτη ανάγκη την υποβοηθητική αυτή λειτουργία του θηλυκού στοιχείου. Εάν είναι κάποιος ο οποίος θα έπρεπε να αισθάνεται υποτιμητικά θα έπρεπε να είναι ο άνδρας, διότι είναι μεν φορέας της ενέργειας, αλλά αυτή η ενέργεια δεν μπορεί να εκδηλωθεί εάν δεν υποκινηθεί από την γυναίκα. Ας θυμηθούμε: Η Εύα έφαγε το μήλο, αλλά δεν συνέβη τίποτε. Το έδωσε στον φορέα της ενέργειας-Αδάμ και συνέβη η πτώση. Ο Αδάμ, μόνος του ήταν και είναι ανίκανος να δημιουργήσει πτώση. Ας ρίξουμε μια ματιά στην σημερινή μπερδεμένη εποχή μας: Ολοι γνωρίζουμε ότι μία γυναίκα μπορεί να απογειώσει έναν άνδρα, εξίσου με την ικανότητα να τον καταστρέψει. Ας θυμηθούμε την λαϊκή ρήση ότι πίσω από έναν πετυχημένο άνδρα υπάρχει μία γυναίκα. Αλίμονο σήμερα η γυναίκα άθελά της θέλει να φάει το μήλο μόνη της, νομίζοντας ότι πέτυχε την ισότητα. Ουσιαστικά ο άνδρας δεν είναι απλά ενεργητικός και η γυναίκα παθητική. Ο άνδρας είναι παθητικά ενεργητικός και η γυναίκα ενεργητικά παθητική. Δηλαδή ο άνδρας είναι ενεργητικός αφού δεχθεί παθητικά την πρόκληση της γυναίκας. Και η γυναίκα είναι παθητική αφού ενεργήσει για να προκαλέσει την ενέργεια του άνδρα.  

Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι η σεξουαλική εμπειρία είναι ένα σύνθετο γεγονός του οποίου μόνον ένα μέρος είναι υλικό.

Τίθεται αμείλικτα το ερώτημα: Η ψυχή ενεργοποίησε τις αισθήσεις ή οι αισθήσεις την ψυχή;

Ας μην ξεχνάμε ότι εάν ρωτήσουμε κάποιον γιατί αγαπά τον σύντροφό του, ουσιαστικά δεν μπορεί να το εξηγήσει. Είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Εάν αντίθετα βρίσκει λόγους για τους οποίους αγαπάει, τότε πρόκειται για συμφεροντολογική κατάσταση. Π.χ. αγαπώ τον σύντροφό μου, διότι έχει λεφτά, διότι είναι καλός, διότι είναι όμορφος, διότι είναι το ένα ή το άλλο. Η πραγματική ανιδιοτελής αγάπη δεν υπακούει σε λογικές εξηγήσεις. Είναι ψυχική κατάσταση και δεν εξηγείται με προφορά ανθρώπινου λόγου. Είναι παρόρμηση, ηλεκτρικό ρεύμα που κινεί πολλές άλλες διαδικασίες και δεν εξηγείται με γήϊνους όρους. Είναι Μαγνητισμός. 

Ο Eliphas Levi αναφέρει ότι η συνάντηση των μαγνητικών πεδίων ενός άνδρα και μιάς γυναίκας οδηγεί σε μία ολοκληρωτική μέθη αστρικού φωτός, σημεία της οποίας είναι ο έρωτας και το πάθος. Εκείνη η ειδική αγαλλίαση που προκαλείται από τον καταρράκτη του «αστρικού φωτός» είναι η βάση της ερωτικής έλξης.

Έχουμε πολλές φορές γίνει μάρτυρες ερωτημάτων του ποιό φύλο είναι ανώτερο ποιό κατώτερο και άλλα διάφορα. Ουσιαστικά το ερώτημα αυτό είναι ανύπαρκτο, στερείται νοήματος, αφού προϋποθέτει ότι τα δύο φύλα θα μπορούσαν να μετρηθούν με βάση ένα κοινό μέτρο. Πρόκειται για την μεγαλύτερη παγίδα στην ιστορία των δύο φύλων, παγίδα που δεν δημιουργήθηκε κατά λάθος, αλλά προκειμένου να εξυπηρετήσει σκοπιμότητες θρησκευτικών ομάδων που λειτούργησαν ως μία άλλη εξουσία. Ακόμη και εάν μιλήσουμε για ιδιότητες ή χαρίσματα που είναι κοινά, θα διαπιστώσουμε ότι αυτά λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο σε κάθε φύλο. Το κριτήριο μέτρησης κάθε χαρακτηριστικού δεν μπορεί να είναι το άλλο φύλο αλλά το ίδιο το φύλο. Αν μετρήσουμε π.χ.την σωματική διάπλαση ενός άνδρα θα την μετρήσουμε με ανδρικούς όρους, αν μετρήσουμε την ομορφιά μιας γυναίκας θα την μετρήσουμε με θηλυκούς όρους κ.ο.κ. το αντίστροφο δεν μπορεί να γίνει. Κάθε φύλο έχει την δική του αξία στο σύμπαν, και δεν χρειάζεται καμμία σύγκριση.

Για παράδειγμα:

- Στο υλικό πεδίο υπερισχύει ο Ανδρας.

- Στο Αστρικό η Γυναίκα.

- Στο κατώτερο νοητικό ο Ανδρας, και

- Στο Ανώτερο Νοητικό (Ενόραση) η Γυναίκα.

Ουσαστικά αυτό που η ανθρωπότητα ονομάζει σήμερα Ερωτα είναι η προσπάθεια να ολοκληρωθούμε. Ο Ερως εμβολιάζει στην ανθρώπινη ζωή μία υψηλότερη ζωή. Εάν ουσαστικά αυτό αναπτυχθεί, τότε θα έχουμε μία τελετή ισοδύναμη με εκείνη των Αρχαίων Μυστηρίων. Ο έρως είναι επιθυμία για την αθανασία.

Την στιγμή της φυσικής πράξης, έχουμε μία πορεία σε μία καθοδική κλίμακα στο επίπεδο της ύλης, ενώ όμως, και εδώ είναι το μεγαλείο, ταυτόχρονα έχουμε μία πορεία σε μία άλλη κλίμακα, ανοδική, μέσω της οποίας το σώμα ανεβαίνει προς την ψυχή. Έχουμε μία κάθοδο της ψυχής στο σώμα, και μία άνοδο του σώματος στην ψυχή, που το όλον ονομάζεται  Ε Ρ Ω Τ Ι Κ Η   Μ Ε Θ Η.